هفته گذشته خبر شک‌آوری مبنی بر تعطیل تماشاخانه پالیز منتشر می‌شود تا در کنار تعطیلی تماشاخانه دا - اولین تماشاخانه خصوصی تهران - احساس عصر عسرت تماشاخانه‌داری در دل تئاتری‌ها طنین‌انداز شود. تماشاخانه پالیز با تمام پستی و بلندی‌هایش برای اهالی تئاتر، در نگاه مخاطبان سالن نسبتاً مناسبی بود. تعطیلی این سالن نیز بیش از آنکه خاطرات منفی آن را تداعی کند، به شلوغی و مخاطبان سالن ختم شد و تصویر زیبایی از صف‌ها و حضورها را به یاد می‌آورد. با این حال واقعیت آن است که با پایان یافتن عمر این تماشاخانه در خیابان سپند، مشکلاتی در میان هنرمندان مطرح شده است.
مدیریت سابق سالن با وجود تسویه‌حساب مالی با سایت فروش آثار اقدام به تسویه‌حساب نهایی با گروه‌ها نکرده است. برای مثال درباره نمایش «آن مرد با اسب آمد» گروه موظف بوده است در تاریخ ۱۹ شهریور تسویه مالی کند و با وجود گذشت دو هفته از سررسید پرداخت، حاضر به تسویه با گروه نیست.
وضعیت برای نمایش «آهواره» زمانی بغرنج می‌شود که عدد تسویه نشده، عددی بزرگ است. نمایش که به سبب حضور بازیگران شناخته شده فروش خوبی داشته است، با وجود تسویه سایت تیوال، هنوز موفق نشده است آخرین پرداختی خود از فروش گیشه را به دست آورد. پالیزدار، مدیر سابق پالیز از گروه‌ها خواسته تأمل کنند و به آن فرصت دهد؛ اما گروه‌ها با علم به تسویه تیوال با سالن، معتقدند این سالن‌دار وظایف خود را انجام نداده است.
شهرام کرمی، مدیر کل هنرهای نمایشی نیز می‌گوید در جریان مشکلات گروه‌ها هست و با هر دو طرف گفتگو داشته است. وی درباره این مسئله که چرا باید پول از تیوال به حساب سالن ریخته شود، تذکر می‌دهد این یک قانون عمومی است؛ چرا که مسئولیت یک اجرا مستقیماً با سالن‌دار است و دولت بابت مجوزی که یک مؤسسه اخذ کرده است، شرایط یک اجرا را مهیا می‌کند و در عمل این سالن‌دار است که باید پاسخگوی رویدادهای مجموعه خود باشد.
این مدیر هنری البته متذکر می‌شود که این رویه براساس قوانین حاکم بر معاملات است. او با اشاره به شرایط مالی در سینما می‌گوید «در سینما نیز طرف حساب مالی در نهایت سالن‌دار است. »
وی درباره شکایت گروه‌های هنری از پالیزداد نیز می‌گوید «بچه‌های هنری اصولاً ترجیح می‌دهند با تعامل کار را پیش برند تا در همان ابتدای کار به مراجع حقوقی و قانونی مراجعه کنند. » اشاره او به این مسئله است که طلبکاران هنرمند پالیز هنوز اقدامی حقوقی درباره بدهی بزرگ این سالن نداشته‌اند.
کرمی می‌افزاید با توجه به قرارداد می‌شود مسائل را حل کرد و ضرورت دارد سالن نسبت به قرارداد خود پایبند باشد. وی درباره پروسه بررسی وضعیت رخ داده نیز می‌گوید «با توجه به انتقال مشکل هنرمندان به وی سعی می‌کنیم در شورای داوری با تعامل قضیه را حل کنیم و در صورت عدم‌حل مسئله، ممکن است هنرمندان اقدام به شکایت در مراجع قانونی کنند. »
وی در پاسخ به اینکه آیا اداره کل هنرهای نمایشی به عنوان قانونگذار می‌تواند تغییری در شرایط پرداخت و تسویه حساب مالی میان سالن، گروه و سایت فروش ایجاد کند، می‌گوید «اساساً مسئله سالن‌ها متعلق به بخش خصوصی است و ما نمی‌توانیم در مسائل مالی بخش خصوصی دخالت چندانی داشته باشیم. طولانی شدن تصویب آیین‌نامه تماشاخانه‌های خصوصی نیز به دلیل عدم اجازه دولت در مسائل مالی سالن‌هاست. البته ما می‌توانیم براساس اختیارات خود و تخلفات صورت گرفته مانع صدور تمدید مجوز سالن‌ها شویم. »
کرمی درباره اتفاقات پالیز قول پیگیری داده است.
در سوی دیگر، امرآبادی، مدیر سایت تیوال می‌گوید با پالیز براساس رویه ثابت مؤسسه تیوال تسویه کرده است. او به تسنیم می‌گوید «ما به شکل منظم و طبق روال تعریف شده با سالن یا گروه تسویه می‌کنیم. »
وقتی از وی می‌پرسیم که آیا شما ملزم به بستن قرارداد با سالن هستید، پاسخ می‌دهد «خیر، در بنیاد رودکی برای مثال نمایش‌هایی که تولید بنیاد نیستند با ما مستقیماً قرارداد منعقد کرده‌اند. »
امرآبادی درباره چرایی بستن قرارداد میان سالن و سایت‌های فروش تذکر می‌دهد «من نمی‌توانم با گروهی قرارداد ببندم که یک طرف ذی‌نفع - سالن - در آن راضی نیست و می‌توان گفت چنین نمایشی اجرا نمی‌شود. امکان قرارداد با گروه وجود دارد، با سالن نیز وجود دارد؛ ولی باید تمام طرف‌های ذی‌نفع در یک شاخه آن اجرا مشارکت داشته باشند. »
وی تأکید می‌کند در قراردادهای صورت گرفته در تیوال، تأیید سالن‌دار برای گشایش گیشه الکترونیک فروش کفایت می‌کند و تیوال از مفاد قرارداد مابین گروه و سالن خبری ندارد؛ چراکه قراردادها حریم شخصی طرفین است.
حال باید دید در شرایط صورت گرفته چه رخ می‌دهد و در صورت عدم‌تسویه پالیزدار با گروه‌ها، شورای داوری چه تصمیمی در این باره می‌گیرد، تصمیمی که می‌تواند امکان آسیب‌شناسی مسائل مالی سالن‌داری را مهیا سازد.
*تسنیم
ارسال نظر